Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

ΝΤΟΠΙΝΓΚ...


Ντόπινγκ...Μια πολύ μεγάλη πληγή για τον αθλητισμό αλλά και για την ανθρώπινη ύπαρξη εν γένει. Έπιασαν "ντοπέ" 11 αθλητές της εθνικής ομάδας άρσης βαρών και έγινε ο χαμός στην Ελλάδα και έπεσαν οι πάντες από τα σύννεφα... Εδώ ισχύει το "ο κόσμος το'χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι". Όσοι είχαν ή έχουν μια, έστω και μικρή, επαφή με πρωταθλητισμό ξέρουν τι γίνεται. Ήμουν σίγουρος για το ντοπάρισμα των αρσιβαριστών (και όχι μόνο...) πολλά χρόνια πριν. Άλλωστε, ο ίδιος ο Χ. Ιακώβου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως "ντοπέ είναι μόνο όσο πιάνονται".
Έκανα 10 χρόνια στίβο σε ικανοποιητικό επίπεδο για την Ελλάδα εκ των οποίων τα 4 χρόνια στην Αθήνα. Σ'αυτό το διάστημα είδα και άκουσα πάρα πολλά όσον αφορά το ντόπινγκ. Αυτό που ξέρω είναι ότι όποιος θέλει, μπορεί να πάρει αναβολικά. Εγώ προτίμησα τον καθαρό δρόμο εκ πεποιθήσεως, παρ'ολο που έτσι ήξερα πως δεν πρόκειται να έφτανα σε υψηλό επίπεδο. Επέλεξα όμως τη ζωή μου... Σε κορυφαίο επίπεδο (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια πρωταθλήματα κτλ) ένα ποσοστό 70-80% ντοπάρεται, τουλάχιστον όσον αφορά τα ατομικά αθλήματα, χωρίς να αποκλείονται και τα υπόλοιπα. Όποιος ξέρει, μπορεί να ξεχωρίσει από μακριά ποιός είναι ντοπαρισμένος. Το βλέμμα, το σώμα, το πρόσωπο αποτελούν κάποια από τα σημάδια χρήσης αναβολικών, χωρίς να αποτελούν αποδείξεις.
Ο πρώην προπονητής Κεντέρη και Θάνου πάντα είχε τη φήμη του "φαρμακέμπορα". Όποιος ήθελε να πάρει ντόπα, πήγαινε εκεί, αφού φυσικά πληρούσε κάποια κριτήρια, μια και η επιλογή του συγκεκριμένου προπονητή όσον αφορά τους αθλητές ήταν πολύ αυστηρή. Και ξαφνικά, οι αθλητές αυτοί ξεπετάγονταν, κάνοντας εξωπραγματικές επιδόσεις. Δεν μπορεί ένας αθλητής λευκός να κάνει κάτω από 20" τα 200 m περισσότερες από μια φορές.
Βέβαια, μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν και αθλητές που έχουν κάνει τεράστια προσπάθεια χωρίς να έχουν πάρει αναβολικά και έχουν καταφέρει να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο με τις δικές τους δυνάμεις. Αυτοί είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Ένας από αυτούς είναι ο Περικλής ο Ιακωβάκης ο οποίος και λόγω προσωπικότητας δεν πιστεύω πως θα μπει ποτέ σ'αυτή τη διαδικασία. Ένας άλλος είναι ο Γιώργος ο Αργυρόπουλος ο οποίος τερμάτισε 50.000 m βάδην στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και εκεί έφτασε μετά από δική του τεράστια προσπάθεια και μετά από πάρα πολλές στερήσεις και προσωπικές θυσίες.
Εμένα δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι κάνουν κακό στην υγεία τους.Δική τους είναι, ότι θέλουν ας κάνουν. Με ενοχλεί ότι ακυρώνουν την προσπάθεια που κάνουν αυτοί που δεν "φαρμακώνονται".
Λοιπόν, τέλος εδώ γιατί θα γεμίσω πολλές σελίδες αν γράψω κι άλλο. Έχω πάρα πολλά παραδείγματα για όποιον θέλει και μπορεί όποιος θέλει να στείλει e-mail για να συζητήσουμε περαιτέρω το θέμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: